هنرهای رزمی در شهرستان بوکان
شهرستان بوکان دارای استعدادها و پتانسایلهای بسیاری در همه رشته های ورزشی می باشد که برای اثبات این ادعا می توان به تعدادی از ورزشکاران تیم ملی در رشته هایی همچون بسکتبال ، کوهنوردی ، کاراته و ووشو اشاره کرد.ولی به دلیل آگاهی بیشتر از فضای ورزش رزمی در شهرستان بوکان بیشتر به بحث در مورد این هنر زیبا و ورزشکاران و مربیان آن می پردازیم هنر رزمی در شهرستان بوکان با رشته هایی همچون کونگ فو توآ و کاراته به مردم شناسانده شد و در اوایل پیداش کونگ فو توآ به دست پروفسور میرازیی که با تغییراتی از کونگ فو چینی آنرا برای استفاده ارتش ایران به ارمغان آورد. با پخش فیلمهای رزمی در کانال سراسری ایران به اسم کونگ فو مردم علاقه زیادی به این رشته نشان دادند که بیشتر به عشق اسطوره سینما بروسلی بود که با بازی زیبایش جوانان را مجذوب خود می کرد. بعد از شور هجوم به کونگ فو و کاراته رشته هایی همچون ووشو که بناینگذار آن در بوکان استاد محمد مولودی بود و تکواندو رواج یافت که طرافدارانی کم، ولی علاقمندی داشتند که با صداقت و ایمان کامل و برادری با هم کار می کردند. از آن دوره که همه رشته های رزمی بر پایه ایمان و صداقت و راستی دو طرفه استاد و شاگرد وبالعکس بود، بر خلاف این دوران یعنی دهه 90 که خیلی از رابطه های استاد و شاگرد ی فرق کرده و آان صداقت و راستی و وفاداری رخت بر بسته و جای خود را به عنصر پول و خصوصی کار کردن داده که خیلی آنرا تنها عنصر پیشرفت می دانند. هر چند در ورزش حرفه ای اگرکه بتوان این جریان وزش را حرفه ای نامید که بسیاری فقط اسم و ژست آنرا می دانند پول جای خود را دارد ولی مطمئنا فقط مسائل مالی نمی تواند سبب پیشرفت ورزشکاران شود و جنبه های دیگر حرفه ای گری را نه می دادنند و نه می خواهند بدانند.در این چند ساله مربیان فراوانی به جامعه رزمی بوکان اضافه شده اند که بسیاری از فاکتورهای یک مربی را ندارند. هرچند در شهرستان بوکان بسیاری از ورزشکاران با انگیزه های متنوع به این هنر زیبا روی می آوردند ولی این وظیفه مربی است هم از جنبه اخلاقی و هم از جنبه ورزشی ورزشکار خود را راهنمایی نماید که به فعالیت هنرجویش سمت و سو دهد که این قاعده را تقریبا در هیچ باشگاه و تیمی نمی توان دید زیرا بسیاری از مربیان خود مشکلات روانشناسی دارند.
یک مربی خوب و شش دانگ باید فاکتورهای بسیاری اعم از اصول علمی تمرین و بدنسازی و اصول تکنیک و رشته مربوطه و تا حدودی روانشناسی ورزش را بلد باشد و مرتبا اطلاعات خود را به به روز رسانی و یا حداقل ماه رسانی و یا سال رسانی نماید ولی افسوس که این روئیا زمانی طولانی میبرد. هرچند مربیان ما مربیانی دلسوز هستند ولی یک ورزشکار تنها با دلسوزی نمی تواند به سطح حرفه ای و تیم ملی و جهانی برسد چون راهی بس دشوار و سخت است.هرچند ورزشکاران کمی هم طالب پیمودن این راه دشوار هستند و تعدادی از آنها می خواهن راه 10 ساله را در یک سال طی کنند و این خود سبب دلزدگی و دلسردی شده و با ورزش رزمی ویا کلا ورزش وداع کرده و از راههای نه چندان خوب اعم از اعتیاد سر در می آورند.قریب به اتفاق ورزشکاران حاضر که از نسل دهه 70 میباشند جهت وقت گذرانی و سرگرمی به ورزش روی می آورند که البته ناشی از تفاوت فرهنگ و ارزشهای موجود در جامعه نسبت به دهه های قبل می باشد و بیشتر به دنبال بازیهای رایانه ای و رابطه های عاشقانه هستند. نکته جالب توجه این است که باشگاهایی که دارای مربیانی تحصیلکرده ودلسوزی هستند و در جهت پیشرفت هنرجویان خود نهایت تلاش را می کنند دارای هنرجویان کم و انگشت شماری هستند زیرا در سطح شهرستان مربیان و باشگاهایی طرفدار دارند که به هنرجویان خود به اصطلاح گیر نداده و اختیار تام را به هنرجویان خود جهت حضور در کلاس یا غیبت را بدهند، که این خلاف اصول باشگاه داری و مربیگری است زیرا در چنین محیطی هیچ استعدادی پرورش نمی یابد و سبب هرج و مرج می شود که متاسفانه مربیان عزیز هیچ توجهی به این ندارند.بسیاری از مربیان جهت کسب درآمد وگرفتن شهریه باشگاه دایر کردن که این خود جای بحث دارد.یکی از راهکارهای حل این مشکل و جدا کردن ورزشکاران با انگیزه حرفه ای ومستعد و دیگر ورزشکاران، ایجاد و احداث یک پایگاه ورزش قهرمانیبا کادر مربیگری کامل جهت استعدادیابی و کشف نخبه های ورزشی است.به امید روزی که مردم اهمیت ورزش در جامعه را درک کنند.